[05] Just Be Yourself

            Zaspana grupka młodzieży leniwie przekroczyła próg jednej z klas. Ponad trzy miesiące nauki były dla nich istną katorgą, dlatego nie wyobrażali sobie chodzenia do szkoły przez kolejne kilkanaście tygodni.

Pani Hilvesbareight stanęła za swoim biurkiem i srogim spojrzeniem zmierzyła klasę. Nie od dziś wiadomo, że nauczycielka hiszpańskiego była dla uczniów najokrutniejszym pedagogiem w całym Seaford High. Mało tłumaczyła- dużo wymagała. Taki układ nie podobał się nastolatkom.

Kiedy młodzież zajęła miejsca w ławkach i odpowiednio się wyciszyła, starsza kobieta zaczęła swoją przemowę.

-                     Witam wszystkich. Przypominam wam o wyborze szkół. Czas ucieka, moi kochani. A mam ogromną nadzieję, że wszyscy tutaj obecni pragną kontynuować swą edukację. Nie odwlekajcie tego momentu do końca. Powtarzam, czas niemiłosiernie ucieka.

Kim tępo wpatrywała się w boczną ścianę. Był koniec grudnia, a ona już wiedziała, co chce robić i gdzie chce być. Miała zamiar dostać się na uniwersytet Cornell należący do Ligi Bluszczowej. Chciała tam studiować biochemię. Dążyła do celu od października, kiedy to zadecydowała o swojej przyszłości.

Grace stale nie miała żadnych planów. Była w tym wszystkim zagubiona. Po prostu pragnęła, by ktoś powiedział jej, w czym się na pewno sprawdzi; w czym będzie dobra.

Mika z niesmakiem spoglądała na nauczycielkę hiszpańskiego. „ A mam ogromną nadzieję, że wszyscy tutaj obecni pragną kontynuować swą edukację.”  – dobre sobie. Evans póki co nie miała w planach odbyć chociażby jakiegoś kursu po ukończeniu liceum. Uważała, że może żyć szczęśliwe nawet bez wykształcenia.

Julie jęknęła, gdy tylko rozpoczęła się przemowa Hilvesbareight. Ona od początku liceum wiedziała, na jakie studia się wybiera. Poprawka, jej rodzice wiedzieli.

A Brody? Brody niczym się nie przejmował. Twierdził, że co ma być, to będzie. Przeznaczenia się nie oszuka.

Gdy dzwonek zadzwonił szczęśliwi uczniowie wybiegli jak najszybciej się dało. Wybiegli, by już tego dnia nie myśleć o prawdziwym życiu.

-                     To się robi coraz mniej śmieszne – oznajmiła Grace w połowie przerwy.

-                     Co się robi coraz mniej śmieszne? – zapytała Kim, upychając w ustach ostatni kęs kanapki.

-                     To! – zbulwersowała się brunetka i popatrzyła na Brewera.

Chłopak stał ze swoimi znajomymi dokładnie na środku wąskiego korytarza. A to, że był obrócony do dziewczyn plecami, wcale nie przeszkadzało mu w nawiązywaniu kontaktu wzrokowego z blondynką. Jack co chwila się obracał do Kim. Brał jedynie bierny udział w rozmowie z przyjaciółmi. To że był powinno im wystarczyć.

-                     No, no – zaśmiała się Mika. – Chyba osiągnęłaś swój cel.

Crawford uśmiechnęła się pod nosem. Była pewna, że osiągnęła swój cel.

Brewer od miesiąca podążał za Kimberly. Tam, gdzie była ona, tam Jack ciągnął swój szkolny gang. A Kim to jak najbardziej odpowiadało. Ba, była wniebowzięta. Wiedziała, że początki ich „znajomości” nie należały do udanych, ale najważniejsze było to, co się teraz działo.

Rozmarzona dziewczyna nawet nie zauważyła Brody’ego, który znikąd przyszedł i zjawił się przy niej. Blondynka posłała szatynowi wymuszony uśmiech. Jedyne czego chciała, to posyłanie sobie przesłodkich, krótkich spojrzeń z Jackiem.

-                     Jesteś na mnie obrażona? – zapytał lekko zdenerwowany chłopak.

-                     Nie. Czemu? – zdziwiła się i jednocześnie szukała oczu Brewera.

Grace i Mika spojrzały na siebie wymownie. Kim przesadzała.

-                     Nie odpisujesz mi na wiadomości od trzech dni.

-                     Brody – zaczęła twardo i oschle. – Po prostu potrzebuję teraz spokoju i samotności. Muszę uporządkować kilka spraw, okej? – odparła atak z wyrzutem.

-                     Okej – syknął Carlson, całkiem świadomie zastawiając Kimberly widok na Brewera. – Ale pamiętaj, że to ja byłem przy tobie, gdy ten debil nawet nie wiedział o twoim istnieniu, okej? – warknął i odszedł od nabuzowanej negatywnymi emocjami dziewczyny.

Crawford parsknęła śmiechem. Za wszelką cenę starała się nie okazywać, że komentarz Carlsona w jakikolwiek sposób ją dotknął. Po chwili odwróciła głowę w stronę Evans.

-                     Rozmawiałaś już może z Jerry’m o Jacku? – zapytała najciszej jak się dało.

Nie chciała, aby Hunter usłyszała cokolwiek. Wiedziała, że pomimo obecnego zachowania Brewera, przyjaciółka nie popiera jej zauroczenia młodym karateką.

-                     Jeszcze nie. Dopiero próbuję się do niego jakoś zbliżyć – zaśmiała się.

-                     Oby nie za bardzo – Kim odpowiedziała jej tym samym.

-                     Po prostu nie chcę, aby pomyślał, że nawiązałam z nim kontakt tylko po to, żeby spytać się o Brewera.

-                     Ale taka jest prawda – uśmiechnęła się blado Crawford.

W czasie, gdy przyjaciółki prowadziły gładką pogawędkę, Jack od pięciu minut starał się zwrócić na siebie uwagę Kim. Robił wszystko, co mógł. Głośno mówił, przechadzał się obok blondynki, wykonywał jakiś

dziki taniec. Nawet chwalił się ciosami, których nauczył się na ostatnim treningu karate! I osiągnął swój cel. Kimberly zdecydowanie go zauważyła, lecz nie dawała tego po sobie poznać.

-                     Hej, ktoś tu wyraźnie chce ci zaimponować – zaśmiała się Evans do przyjaciółki. – Jak to osiągnęłaś? – stale się dziwiła.

-                     Mamy treningi cheerleaderek, kiedy Jack ma wu ef, więc chyba jakoś mnie zauważył – mrugnęła do dziewczyny.

-                     Gratulacje – uśmiechnęła się.

-                     A ta znów zaczyna – mruknęła Grace, patrząc na wpatrującą się w jeden punkt Lorie.

Wszystkie dziewczyny od razu wiedziały, o co chodzi. Carson. Carson ponownie pojawił się na horyzoncie. Usta Miki przybrały kształt litery „o” . Spotkanie Huntera nie wróżyło nic dobrego.

Ku zdziwieniu prawie całej grupki Carson podszedł do samej Evans. Ta natychmiast wstała z miejsca, by przytulić... chłopaka? przyjaciela? znajomego?

-                     Jesteście razem? – wypaliła od razu brunetka.

-                     Na to wygląda – Evans była wyraźnie zakłopotana.

Lorie wyglądała tak, jakby miała się zaraz rozpłakać. Uśmiechnęła się niemrawo do siostrzenicy Phila Falafela, by za chwilę opuścić przyjaciółki. Całe szczęście nie wiedziała, że koleżanki domyśliły się jej uczuć do Huntera. Gdyby była tego świadoma, miałaby ogromne wyrzuty do Miki.

Mina Julie była mniej więcej jak „Poczekaj moment, zaraz sobie porozmawiamy.” .

Brunet niechętnie opuścił dziewczynę i skierował swe kroki ku wyższemu piętru.

-                     Co to było? – warknęła Miller.

-                     Julie, spokojnie. Daj Mice się wytłumaczyć – poprosiła Kim.

-                     W takim razie tłumacz się – prychnęła szatynka.

-                     Od kiedy jesteście razem? – zapytała Grace. – Wiedziałaś, że Carson podoba się Lorie!

-                     Tak, wiedziałam, ale samo tak wyszło....

-                     Samo wyszło?! Dziewczyno, błagam cię!

-                     Hej, spokojnie! – starała się załagodzić sytuację Crawford.

-                     Nie, Kim! Nikt nie będzie spokojny! – wrzasnęła Miller. – To, że chcesz wykorzystać Mikę, aby zdobyła trochę informacji o twoim Jackusiu, wcale nie znaczy, że mamy być spokojne! Jesteś taka okropna, Kim – fuknęła Julie.

Te słowa były dla blondynki niemałym ciosem. A najgorsze było to, że odzwierciedlały one całą prawdę.

*

-                     Gdzie byłaś? – zapytała Kim.

Pierwszy raz od czasu nieprzyjemnego zdarzenia widziała Lorie.

-                     Godzinę temu na lekcji, a dwie godziny temu u psychologa szkolnego.

Ramirez była pierwszą osobą, która przyznała się do wizyty złożonej Rudy’emu Gillespie’emu. Nie wstydziła się tego. Wiedziała, że to nic dziwnego.

Szatynka wszystko dokładnie opowiedziała przyjaciółce. Wyjaśniła jej, że obiektem jej westchnień od niedawna był Carson. Dodała również, że zabolało ją to, gdy zobaczyła przy jego boku Mikę.

Kim nie powiedziała Lorie, że cztery przyjaciółki o wszystkim wiedziały. Wolała zachować tę informację dla siebie, aby uchronić Evans przed niepotrzebnymi konfliktami.

-                     I jak zareagował na to psycholog?

            -          Powiedział mi, żebym po prostu była sobą. Żebym nie udawała nikogo innego, tylko po to, aby zdobyć Carsona. I nawet jeśli jestem tak bardzo nieśmiała, aby do niego podejść i zagadać, to nadal jest w porządku. Bo po prostu jestem sobą.

* * *

Nie wiem, czy czuliście to, czytając ten rozdział, ale pisałam go trochę na siłę. Po prostu ten blog był dla mnie pewnego rodzaju nowym doświadczeniem. Chciałam się sprawdzić w tym gatunku. I jak widać nie wyszło, bo po kilku rozdziałach straciłam ochotę na pisanie go. 

Dzisiaj chcę Wam powiedzieć, że przez mój brak chęci ucierpi to opowiadanie. Nie mówię, że usunę/ zawieszę/ cokolwiek bloga. :/ Uważam, że pomimo wszystko powinniście wiedzieć, jak potoczą się dalsze losy bohaterów. Dlatego przyszły rozdział będzie streszczeniem rozdziału szóstego, siódmego i ósmego. 

Wiem, że bardzo krótko prowadzę tego bloga, ale po prostu nie odnalazłam się zbytnio w tym gatunku :( To nie jest to, co chcę tworzyć dalej. Właśnie dlatego przyszły rozdział będzie takim streszczeniem. A ostatni rozdział na tym blogu będzie taki, jaki miał być od początku. To znaczy będzie zawierał fakty o dalszych losach bohaterów.

Przepraszam Was za to zamieszanie z Last Look Love, ale to naprawdę nie jest to :(